14 Aralık 2010 Salı

ALIŞTIM

alıştım karanlık odamın kırık dökük duvarlarına kasvetli ve soğuk havasına

gözlerimi dikip sonsuz boşluğa  

elinden oyuncağı alınmış bir çocuk gibi içli içli ağlamaya

alıştım...

alıştı kulaklarım hasret türküleri dinlemeye

kalemim mahzun şiirlerle titremeye

bakışlarım yokluğunu yoklamaya alıştı....

alıştım uykusuzluğa,mutsuzluğa,umutsuzluğa

dalıp dalıp uzaklara kabuslarla uyanmaya

başımı alıp avuçlarımın arasına yanıp yanıp tutuşmaya

alıştım....

alıştı gecelerim kan ter içinde uyanmama

dudaklarım tuzlu gözyaşlarıyla ıslanmaya

parmaklarım saçlarının yokluğuna alıştı.....

alıştım lanetli bir çiçek gibi her mevsim solmaya

bitmez tükenmez acılarla dolup dolup taşmaya

fırtınanın kollarında daldan dala savrulmaya

intiharın eşiğinde yaşamaya alıştım...

alıştı ıssızlığa donuk bakışlarım

yaralıyor beni yokluğunda kalp atışlarım

ne yapsamda silinmiyor gözlerimden gözlerin

gözlerimde büyümene alıştım...

alıştım dokunduğum her şeyde seni bulmaya

gecenin karanlığıyla bir başıma ağlamaya

yüzlerce kez ölüp binlerce kez dirilmeye alıştım...

ASİMAVİKEMAL

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder