her suskunluğu aslında yuttuğumu...
göremediklerimi kağıtlara kustuğumu anlamaz kimse...
Benden başka kimse anlamaz;yürürken durduğumu...
sürünürken uçtuğumu...
kör bıçaklar ile küstüğümü bilmez kimse...
suskun yangınların küllerine sevda mektupları çizdiğimi görmez kimse...
üşüyen ellerin sızısını karla ovduğumu anlamaz kimse...
Benden başka kimse anlamaz;yürürken durduğumu...
ağladığımda gülsüzlüğümü...
duasız mezarlara dualar ördüğümü duymaz kimse...
suskunluğun susuzluk kadar dudakları çöl kumu olup yaktığını,
dudak ardında büyüyen mısralara toprak toprak çatlaklar ektiğini bilmez kimse...
Benden başka kimse anlamaz;yürürken durduğumu...
yaşarken mezarlara uzanıp doğduğumu...
asimavikemal
mahşeri beklerken.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder