Çünkü, yaşama sebebim vardı.
Sen vardın.
Senim vardı.
Şimdi yoksun.
Senim de yok.
Yetimliğim var.
Öksüzlüğüm...
Ciğerime batan miraslarınla,ölmeyi bekliyorum.
Küçük bir kağıt parçası gibiyim,sokak ortasında.
Mutlu evlerine yetişmek için koşan ayaklar,anılarıma basıp geçiyor.
Belki de,seni olan da var içlerinde.
Bu gelince aklıma,daha da kendimi toprağa çekiyorum.
Zamansız, dalından düşmüş meyve gibi yerlerde çürüyorum
dalımda büyüyeceğime.
Kurtlar içim...
Akbabalar dışımı kemiriyor.
Parçalanmış bir halde,yavaş yavaş toprağa karışıyorum.
Bir köşe lambası altında,ölmeme ramak kalmış.
Üzerime,cinayet haberleriyle dolu gazetaleri örtmeleri an meselesi.
Belki de, 'donarak öldü'diye haberlerim çıkacak.
Bir cinayete kurban gittiğimi bilmeyecekler.
Tek bir gidiş sıktın anlıma.
İhanetin saplanıp kaldı beynime.
Vurdun.
Bir damla kan bile akmadı gözlerimden.
Kimsesizler mezarlığında isimsiz bir mezar taşı olmama, bir nefes kalmış.
şimdi,
onu da alıyorum.
hayat
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder