9 Ekim 2010 Cumartesi

YOKLUGA DÜŞÜYOR ZAMAN

Bir hayatın tozlu sayfaları içimi acıtan. 
Ceplerimde kırık qece masalları duruyor, 
Öksüzlüqümü avutuyor sonbahar. 
Ne yana baksam sen oluyorum, 
Parmaklarımı kanatıyor kirli duvarlar. 
Kuşlar yuvalarından terk ediyor beni, 
Bir sarsıntı qeçiriyor yüreqim, sen şiddetinde... 


Ellerime kar diye yokluqun yağıyor, 
Aşk sorqusunda yüreqim can çekişiyor. 
Yüzümde sensilliğin izleri, 
Ayaklarımın altında bir yığın cam kırığı... 


İçimden sökülen her kelime, 
Tekrar dönüp içime batıyor. 
Ve her seferinde sana isabet ediyor. 
Bir zindan karanlığı şimdi qecelerim, 
Duvarlara sinmiş qözlerinin renqi... 
Saatleri infaza çekiyor qelmeyişin, 
Yavaş yavaş qidiyor benden hayat; 
Damarlarımdan çekiliyor içimdeki sen ! 
Bense düşüyorum hiçlik ötesi bir hayata, 
Kanıyorum sana , sende aşkı buluyorum 
Hem de ayrılıqa çarpa çarpa... 


Suskunlukta sesler daha çok acıtıyormuş, 
Bu yüzden senden harf harf kaçışım. 
Yalnızlıqıma esir düşüyorsun, 
Bense kayboluyorum cümlelerinde. 
Ve susuyorum sana, avaz avaz susuyorum. 
Sende birikiyor içimin tüm sökülenleri 
Ben dipsiz bir kuyu oluyorum. 
Biriktiriyorum her harfimde seni... 


Şimdi yokluqa düşüyor zaman, 
Ben bir adımda düşüyorum senden. 
Kuytularıma sokulma, bırak bana uçurumlarımı, 
Kalemimden azat et beni, 
Herkes konuştuqunu yazar, bense sustukarımı...!!!!


İMPARATOR

Hiç yorum yok:

Yorum Gönder